การชุบกัลวาไนซ์คือการเคลือบผิวเหล็กด้วยกัลวาไนซ์เพื่อป้องกันสนิมหรือสนิมจากโครงสร้างเหล็กหรือเหล็ก การใช้กัลวาไนซ์กับโครงสร้างเหล็กเป็นกระบวนการที่เรียกว่าการชุบกัลวาไนซ์กระบวนการนี้ถูกคิดค้นขึ้นครั้งแรกและได้รับการพัฒนาขึ้นในฝรั่งเศสและอังกฤษเมื่อปีพ. ศ. 2380 ซึ่งเป็นแผ่นเหล็กหรือเหล็ก

วิธีที่ใช้กันทั่วไปในการเคลือบผิวเคลือบกัลวาไนซ์คือการชุบกัลวาไนซ์แบบจุ่มร้อน อย่างไรก็ตามมีกระบวนการอื่นๆ ที่ใช้เช่น:

• การเคลือบด้วยกัลวาไนซ์: ในวิธีนี้แผ่นเหล็กจะถูกจุ่มลงในสารละลายกัลวาไนซ์ไอออนและกระแสไฟฟ้าจะไหลผ่านซึ่งจะกระจายตัวของกัลวาไนซ์ออกสู่ผิวโลหะ
• การชุบแข็ง: ในวิธีนี้ผงกัลวาไนซ์พร้อมกับลูกปัดแก้วและตัวรีดพิเศษจะเคลือบบนแผ่นโลหะซึ่งจะยึดอนุภาคของกัลวาไนซ์บนพื้นผิวของแผ่น
• Sherardizing: ในวิธีนี้แผ่นโลหะจะถูกให้ความร้อนที่อุณหภูมิ 752 องศาฟาเรนไฮต์ (400 องศาเซลเซียส) และผ่านเข้าไปในผงกัลวาไนซ์ ที่อุณหภูมิสูงนี้การแพร่กระจายระหว่างกัลวาไนซ์กับโมเลกุลของเหล็กเกิดขึ้น
• ลวดกัลวาไนซ์และลวดชุบกัลวาไนซ์ต่อเนื่อง: ในวิธีนี้แถบโลหะหรือลวดโลหะจะผ่านการแก้ปัญหาของกัลวาไนซ์หลอมละลายที่ความเร็วสูง 590 ฟุต (180 เมตร) ต่อนาทีในการสูบน้ำที่ควบคุมได้ สิ่งนี้จะใช้กับแผ่นโลหะกัลวาไนซ์บนแผ่นโลหะ
• การสเปรย์โลหะกัลวาไนซ์: ในวิธีนี้แผ่นโลหะจะถูกล้างให้อยู่ในระดับ Class III และสเปรย์ฉีดผงกัลวาไนซ์ลงด้านบนโดยใช้พลาสม่าเปลวไฟ

การชุบกัลวาไนซ์เป็นกระบวนการที่มีประโยชน์เนื่องจากเหล็กกล้าจะกัดกร่อนอย่างรุนแรงเมื่อสัมผัสกับบรรยากาศโดยไม่มีการเยียวยาที่เหมาะสม ในการเปรียบเทียบกัลวาไนซ์มีความต้านทานต่อปฏิกิริยาเคมีไฟฟ้าที่เกิดขึ้นจากการกัดกร่อนและการเกิดสนิมมากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ ดังนั้นกัลวาไนซ์จึงเป็นโลหะผสมที่เป็นเหล็กเพื่อสร้างการป้องกัน cathodic อายุการใช้งานของโลหะที่เพิ่มขึ้นค่าใช้จ่ายที่ลดลงและความน่าเชื่อถือของอายุการใช้งานเคลือบที่เพิ่มขึ้นคือประโยชน์ที่สำคัญของการชุบกัลวาไนซ์